کلباسی آنلاین

این روضه خوان پیر از آخر شروع کرد

این بار بی مقدمه از سر شروع کرد

این روضه خوان پیر از آخر شروع کرد

مقتل گشوده شد همه دیدند روضه را

از جای بوسه های پیمبر شروع کرد

از تل دوید مرثیه قتلگاه را

از لا به لای نیزه و خنجر شروع کرد

از خط به خطّ مقتل گودال رد شد و

با گریه از اسیری خواهر شروع کرد

این جا چقدر چشم حرامی به خیمه هاست!

طاقت نداشت از خط دیگر شروع کرد

بر سر گرفت گوش عبا را و صیحه زد

از روضۀ ربودن معجر شروع کرد

برگشت، روضه را به تمامی دشت برد

از ارباً ارباً تن اکبر شروع کرد

لب تشنه بود خیره به لیوان نگاه کرد

از التهاب مشک برادر شروع کرد

هی دست را شبیه به یک گاهواره کرد

از لای لایِ مادر اصغر شروع کرد

تیر از گلوی کودک من در بیاورید!

هی خواند و گریه کرد و مکرر شروع کرد

غش کرد روضه خوان نفسش در شماره رفت

مدّاحی از کناره منبر شروع کرد:

ای تشنه لب حسین من ای بی کفن حسین!

دم را برای روضه مادر شروع کرد

یک کوچه باز کنید که زهرا رسیده است

مداح بی مقدمه از در شروع کرد

هیزم می آورند حرم را خبر کنید

این بیت را چه مرثیه آور شروع کرد

این شعر هم که قافیه هایش تمام شد

شاعر بدون واهمه از سر شروع کرد

محسن ناصحی

+ نوشته شده در شنبه یازدهم آذر ۱۳۹۱ ساعت 11:37 توسط نصیر کلباسی |

آب را گل نكنيد . . .

آب را گل نكنيد . . . شايد از دور علمدار حسين، مشك طفلان بر دوش، زخم و خون بر اندام،‌ مي رسد تا كه از اين آب روان، پر كند مشك تهي، ببرد جرعه آبي برساند به حرم، تا علي اصغر بي شير رباب، نفسش تازه شود و بخوابد آرام . . .

آب را گل نكنيد . . . كه عزيزان حسين، همگي خيره به راهند كه ساقي آيد، و به انگشت كرم،‌ گره كور عطش بگشايد . . .

آب را گل نكنيد . . . ‌كه در اين نزديكي،‌ عابدي تشنه لب و بيمار است، در تب و گريه اسير . . .

آب را گل نكنيد . . . كه بود مهريه مادرشان، نه همين آب كه هر جاي دگر، رود و نهري جاريست، مهر زهراي بتول است، از اين است كه من ميگويم،‌آب را گل نكنيد، آب را گل نكنيد . . .

صلي الله عليك يا مظلوم يا اباعبدالله الحسين (ع)

+ نوشته شده در چهارشنبه هشتم آذر ۱۳۹۱ ساعت 12:58 توسط نصیر کلباسی |